Ու ոչ մի բան չի փոխի այն, գոնե ներկա էտապում ոչինչ չի փոխի։ Հետագայում գուցե մեր ուսմունքի սերմանումը փոխի, բայց հիմա հնարավոր չի։
Այսինքն,
ազգի մասին մտահոգ մարդկանց` մտավորականներին,
համախմբելու մեկ կուսակցության կամ
նույնիսկ խմբավորման մեջ անհույս է։ Ամեն
հայ իր գոռոզության պատճառով չի մտնում
մյուսի դրոշի տակ։ Եթե նույնիսկ գտնի էլ,
որ այդ մյուսի գաղափարը ճիշտ է, միևնույն
է չի մտնի։
Ուրեմն
իզուր ջանքեր են կանչել, մանավանդ հորդորել
հայազգի մտավորականներին կենտրոնացված
կառավարմամբ գործող խումբ կազմել ու
գործել որևէ մեկի դրոշի տակ։ Ի՞նչ անել։
Ինչպես
ասել եմ նախկինում, իսկական հեղափոխությունը
գաղափարական հեղափոխությունն է։
Հեղափոխությունը փողոցներում չեն անում։
Այլ մարդկանց սրտերում։ Իսկ դա կարելի է
անել ցանկացած միջոցով։ Համացանցը վատ
միջոց չի։ Ֆեյսբուքում են մեր ազգի բանիմաց
ու հայրենասեր մարդիկ։ Ոչ բոլորն իհարկե,
բայց շատ կան։
Քանի
որ գաղափարի տարածումը միակ հեղափոխությունն
է, ապա ամենևին կարիք չկա, որ մտավորականները
միավորվեն մեկի առաջնորդության տակ։
Բավական է, որ այդ մտավորականները գործեն
միայնակ ու տարածեն գաղափարը։ Միայն
հարկավոր է, որ տարածողներն այդ գաղափարը
սեփականը համարեն։
Իսկ
դրա համար անհրաժեշտ է որ գաղափարի
հեղինակը չերևա որպես առաջնորդ, մնա
ստվերում։ Այս դեպքում մեր թշնամիները
չեն կարող գլխատել շարժումը, որովհետև
չի լինի մեկ գլուխ։ Կլինեն հազարավոր
գլուխներ։ Հազարավոր գլուխների հետ դժվար
է։ Բոլորին չես գլխատի։
Փաստորեն
հարկավոր է գաղափարը վիրուսի պես գցել
ու հետևել զարգացումներին։ Գաղափարն
ընդունելություն կգտնի ամենապատրաստ
միջավայրում ու կսկսի ինքն իրեն բազմանալ
ու այդպես շարունակ։
Այսքանը։
Իսկ
երբ գաղափարը համազգային տարածում ստանա,
դրա դեմն էլ ոչ ոք չի կարող առնել։
©Դավիթ Միրզոյան
Սեպտեմբեր 2014
©Դավիթ Միրզոյան
Սեպտեմբեր 2014
No comments:
Post a Comment