ԿՈՉ

ԿՈՉ

Շատ վաղուց կոչեր չեմ արել. չեմ սիրում կոչեր անել, մա-նավանդ, երբ համոզված եմ, որ հետևողներ չեն լինելու։ Սակայն, քանի որ երկրի վիճակն օրհասական է, կոչ եմ անում ներսի ու դրսի հայերին, արևելահայերին ու արև-մտահայերին, հայաստանաբնակներին ու ներգաղթյալնե-րին, քաղաքաբնակներին ու գյուղաբնակներին, ընչազուրկ-ներին ու սեփականատերերին, աղքատներին ու հարուստ-ներին, հողազուրկներին ու հողատերերին, մաքառողներին ու խրախճամոլներին, աշխատավորներին ու զվարճասեր-ներին, գաղափարի մարտիկներին ու փողամոլներին, հայ-րենասերներին ու անտարբերներին, ողջ աշխարհասփյուռ հայությանը ի մի գալ ու միաբանվել միապետական Հա-յաստանի գաղափարի շուրջը։ Միայն երկրի հիմնական տերը կարող է լուծել երկրի առջև ծառացած խնդիրները։

https://www.facebook.com/tagavorutyun/

Հ.Գ. Նման կոչով իրականում պիտի հանդես գայի ոչ թե ես, այլ իմ գաղափարի հետևորդներից մեկը կամ մի քա-նիսը։ Իմ հանդես գալը վանող կարող է ընկալվել ու հե-տևաբար՝ վնասակար։ Սակայն, ինչպես ասացի, այլընտ-րանք չունեմ։ Հետևորդներս ինձ են սպասում նախաձեռ-նություն ցուցաբերելու համար։ Ես առաջնորդելուց չեմ խորշում, իհարկե։ Դա իմ պարտականությունն է, ու ես պատրաստ եմ առաջնորդել։ Սակայն անհրաժեշտ է, որ նախ առաջ գան նրանք, ում առաջնորդություն է հարկա-վոր։ Այլապես անիմաստ է ոտքի կանգնել առաջնորդելու, երբ չկան առաջնորդվելու կարիք ունեցողներ։

Հ.Գ.2. Մարդիկ առաջ չեն գալիս ոչ միայն որովհետև իրենց գոռոզության պատճառով գտնում են, որ կարիք չու-նեն առաջնորդվելու, կամ որովհետև իսկապես առաջնորդ-վելու կարիք չեն զգում, այլ որովհետև գիտեն, որ հսկայա-ծավալ գործ կա անելու և առաջ չեն գալիս հենց այդ գոր-ծից խուսափելու նպատակով։ Կարճ ասած՝ փախնում են գործից ու պատասխանատվությունից, բայց միևնույն ժա-մանակ աղմուկ աղաղակ են հանում, հորդորելու համար ուրիշներին լծվել գործի։ Սպասում են, որ գա մի օրհա-սական պահ, ու մի քանի նվիրյալ կամովի նահատակվեն ազգի փրկության համար, փրկեն բոլորին, իսկ այդ բոլորը լավագույն դեպքում հերոսի կոչում շնորհեն նրանց հետ-մահու, մի փոքր արձան կանգնեցնեն ու շարունակեն խը-րախճանքներով լի իրենց անպատասխանատու ապրելա-կերպը։ Նման մարտավարությամբ միայն անդունդն ենք գլորվելու։ Մի խումբ նվիրյալներ գուցե հայտնվեն (նրանք միշտ են եղել ու դեռ կան), սակայն ոչինչ անել չեն կարող։ Ներկայիս իշխանությունների մեջքին համաշխար-հային ջհուդամասոնական օլիգարխիան է կանգնաց։ Մի խումբ նվիրյալների ուժերից վեր է որևէ բան փոխել։ Համաշխարհային ջհուդամասոնական օլիգարխիային հաղ-թել կարող է միայն միահամուռ ոտքի կանգնած հայ ժո-ղովուրդը, ինչպես 1988 թվականին։ Մինչև մի նոր «88» չլինի, ոչինչ դեպի լավը չի փոխվի երկրում։ Ովքեր ուզում են շարունակել ապրել Հայաստանում որպես հայ, ապա խորհուրդ կտամ միաբանվել միապետական Հայաստանի գաղափարի շուրջն ու ոտքի ելենել երկրից մաքրելու ներ-կա վարչակազմին իր բոլոր շոշափուկների հետ միասին։ Այլապես մտածեք երկրից հեռանալու մասին, քանի որ վաղ թե ուշ Հայաստան չի լինելու։

©Դավիթ Միրզոյան. 17 Փետրվար, 2019 թ.